 Niekwestionowana królowa alternatywnego rocka i elektroniczne trio, które szturmem wdarło się na światową scenę muzyczną – oto nowi artyści Open’er Festival powered by Orange. |
|
| PJ HARVEY |
 |
|
| To niekwestionowana królowa alternatywnego rocka, ikona brytyjskiej muzyki ostatnich 25 lat. Jedyna dwukrotna zwyciężczyni prestiżowej Mercury Music Prize. Wokalistka i multi-instrumentalistka, której każdy album jest osobną historią, a jednocześnie tworzy doskonałą całość z poprzednimi wydawnictwami. Swoje płyty wydaje rzadko, ale wszystkie są tak samo mocno oczekiwane. Współpracowała m.in. z Nickiem Cavem, Thomem Yorkiem, Marianne Faithfull czy Tricky’m. PJ Harvey po raz pierwszy wystąpi na Open’erze! |
|
| 46-letnia Polly Jean Harvey zadebiutowała w 1992 roku albumem „Dry”. Wtedy pod nazwą PJ Harvey kryło się trio, któremu przewodziła wokalistka. Album najlepiej opisała sama Harvey, mówiąc w jednym z wywiadów: „To była moja pierwsza szansa na nagranie płyty, myślałam, że będzie ostatnią”. Słychać to w każdej minucie „Dry”, płycie intensywnie rockowej, która nawet dziś brzmi niezwykle witalnie. Po sukcesie „Dry” wytwórnie stoczyły batalię o podpisanie kontraktu z Harvey. Zwyciężyła Island Records, które do dziś wydaje wszystkie albumy Brytyjki. Jeszcze głębiej w surowość alternatywnego rocka PJ Harvey zagłębiła się na „Rid Of Me” (1993). Agresywny, nieprzystępny styl pomógł jej osiągnąć Steve Albini, producent płyt Pixies czy The Breeders, a wkrótce po współpracy z Harvey także Nirvany. Zresztą od samego początku Brytyjka była ulubienicą Kurta Cobaina. |
|
| Rok 1995 to dla PJ Harvey nowe otwarcie. Wydała solowy „To Bring You My Love” i spotkała na swojej drodze producenta Flooda, który razem z Johnem Parishem, do dziś należy do wąskiego grona jej stałych współpracowników. „To Bring You My Love” to najlepiej sprzedająca się płyta artystki, zawierająca przynajmniej dwa klasyczne utwory – „Down By The Water” i „C’mon Billy”. |
|
| Pod koniec lat 90-tych trudno było w muzyce uciec od elektroniki. Dlatego też na „Is This Desire?”, po raz pierwszy na albumie Harvey, tak mocno zaznaczają swoją obecność syntezatory i sample. Powrót do rocka, nawet w nieco bardziej klasycznym wydaniu nastąpił w 2000 roku, wraz z wydaniem „Stories from the City, Stories from the Sea”. Płyta przyniosła jej pierwszą Mercury Music Prize, nominacje do Grammy i BRIT Awards, przeboje „Good Fortune” i „This Is Love”, ale przede wszystkim tytuły autorki nie tylko jednej z najlepszych płyty 2000 roku, ale także całej dekady. |
|
| Na początku XXI wieku PJ Harvey, dotychczas wydająca swoje płyty dość regularnie, robi sobie kilkuletnią przerwę. Jej szósta płyta „Uh Huh Her” ukazała się dopiero w 2004 roku i była solowa w pełnym znaczeniu tego słowa, także jeśli chodzi o produkcję, a nawet fotografie. Jedynie partie perkusji nagrywał Rob Ellis. Album nie powtórzył sukcesu komercyjnego poprzednika, ale znowu zgarnął nominacje i istotne tytuły. |
|
| Największe zaskoczenie przyszło w 2007 roku, kiedy na rynku ukazała się intymna i mroczna płyta „White Chalk”, bazująca przede wszystkim na pianinie, choć w czasie sesji Harvey grała też m.in. na cytrze i harfie, nawiązując tym samym do muzyki dawnej, brytyjskiego folku sprzed wieków i kameralistyki. |
|
| W 2011 roku PJ Harvey wydała najbardziej polityczny album w swojej dyskografii, „Let England Shake”. Artystka otrzymała za nią drugą Mercury Music Prize, co było ukoronowaniem triumfalnego pochodu „Let England Shake” przez listy najlepszych płyt roku, a nawet ostatnich lat. |
|
| W październiku artystka zaprezentowała w Londynie 10 nowych kompozycji, która znajdą się na jej nowym, dziewiątym albumie. Większość z utworów powstawała między połową stycznia a połową lutego tego roku, kiedy PJ Harvey wraz z zespołem stała się częścią artystycznego projektu Recording in Progress realizowanego w jednej z londyńskich galerii. Przez 4 tygodnie publiczność w Somerset House mogła podglądać proces twórczy i kształtowanie się premierowego materiału artystki. Wszyscy chętni widzowie przed wejściem do pomieszczenia z muzykami oddawali telefony i sprzęt rejestrujący, ale dzięki temu stawali się uczestnikami jednego z najważniejszych momentów w życiu artysty. Data premiery nowego wydawnictwa jest owiana tajemnicą. |
|
| CHVRCHES |
 |
|
| Chvrches to szkockie trio, które w niewiarygodnie szybkim tempie dotarło do czołówki najważniejszych współczesnych grup synthpopowych. Powstali jesienią 2011 w Glasgow, choć faktycznym początkiem zespołu była długoletnia znajomość Iana Cooka i Martina Doherty’ego. Po dołączeniu do ich projektu wokalistki i multi-instrumentalistki Lauren Meyberry zespół na kilka miesięcy zamknął się w studio w piwnicy pracując nad materiałem demo. Efektem tego wytężonego okresu był pierwszy oficjalny singiel zespołu, „The Mother We Share”. Utwór zwrócił uwagę dziennikarzy i potencjalnych wydawców, zainteresowanych pełnowymiarowym debiutem Chvrches. Kolejny rok działalności zespół rozpoczął piątym miejscem na liście BBC Sound Of 2013 i serią ważnych koncertów, w tym wyprzedaną trasą po Wielkiej Brytanii. Kolejnym krokiem była publikacja „Recover EP”, która udowodniła, że Chvrches są nieszablonowym zespołem, z ogromnym potencjałem. Ten został wykorzystany na debiutanckim albumie „The Bones of What You Believe” z września 2013. Płyta zebrała doskonałe recenzje, mówiono o odświeżeniu formuły synthpopu, chwalono delikatny głos Lauren i zwrócono uwagę na pomysłowe aranże. Po wydaniu „The Bones of What You Believe” Chvrches ruszyli w gigantyczną światową trasę koncertową, m.in. u boku Depeche Mode. Znaleźli jednak dość czasu by nagrać drugi album i zrobili to w zaledwie cztery miesiące. „Every Open Eye” wydali w drugą rocznicę ukazania się debiutu i „dwójka” jest niejako kontynuacją jego brzmienia. To nadal przebojowe, syntetyczne ale jednocześnie bardzo czułe granie. |
|
| Dotychczas ogłoszeni artyści: |
 |
|
