Dzieki Hendrixowi odkrylem bluesowa klasyke

Selwyn Birchwood – jeden z największych młodych talentów współczesnej amerykańskiej sceny bluesowej. Jego kariera nabrała rozpędu po zwycięstwie w konkursie International Blues Challenge, w którym pokonał ponad 120 artystów z całego świata. Już 3 października, ten nietuzinkowy gitarzysta i wokalista będzie jedną z gwiazd 35 Rawa Blues Festival. Przed koncertem w „Spodku” warto poznać bliżej jego sylwetkę…

Z Selwynem Birchwoodem, jedną z gwiazd 35 Rawa Blues Festival, rozmawiał Robert Dłucik

To była moja pierwsza w życiu nominacja do tej nagrody. Byłem więc podekscytowany i zaniepokojony zarazem, jak to wszystko będzie wyglądało. Sam moment, w którym odbierałem laur… to było coś wspaniałego, również dla mojego zespołu. Od kilku lat gramy w tym  samym składzie, wspieramy się nawzajem.

Czarno – biały Squire Stratocaster. O ile się nie mylę, dostałem ją na Boże Narodzenie, kiedy byłem jeszcze dzieciakiem. Do dzisiaj mam ten instrument (śmiech).

Wydaje mi się, że „Castles Made of Sand”. Ale nie postrzegałem Hendrixa w taki sposób, w jaki czyni to większość osób. Bardziej interesowało mnie to, skąd on czerpał inspiracje dla swoich kompozycji. Zagłębiając się w jego biografię, odkryłem że sporo zawdzięczał muzyce bluesowej, artystom takim jak: Muddy Waters, Buddy Guy, czy Elmore James… W ten sposób również dotarłem do bluesowej klasyki.

Takie opinie strasznie mi schlebiają. Nie jest moim celem kopiowanie jego stylu, po prostu jestem wielkim fanem jego gry i gdzieś pewne rzeczy podświadomie przemycam do swoich utworów.

Po raz pierwszy spotkałem go, kiedy skończyłem szkołę średnią. Jeden z kumpli opowiadał mi, że jego sąsiad gra w bluesowej kapeli i koncertuje nie tylko w USA. Okazało się, że to Sonny Rhodes. Poprosiłem kumpla, żeby mnie przedstawił swojemu sąsiadowi, a po miesiącu już występowaliśmy razem w USA i Kanadzie. Pokazał mi co to znaczy podróżować z koncertami i grać bluesa oraz w jaki sposób prowadzić własny zespół. To była owocna lekcja!

Zawsze traktowałem muzykę jako swoją pasję, jako zajęcie, które chciałbym robić na co dzień. Ale przecież każdy z nas ma codzienne rachunki do opłacenia i dobrze mieć coś jeszcze w zanadrzu. Poza tym studia pomogły mi także w prowadzeniu zespołu i w poruszaniu się w muzycznym biznesie. Myślę, że wiem co należy robić, a czego warto unikać.

Zdecydowanie. Wcześniej koncertowaliśmy głównie na Florydzie, z rzadka trafiał się jakiś większy festiwal poza tym stanem. Po zwycięstwie w International Blues Challenge, ludzie zaczęli zwracać na nas baczniejszą uwagę. Rozwinęliśmy skrzydła, praktycznie od tamtego czasu ciągle jesteśmy w trasie.

Poznałem go tam w 2012 roku kiedy po raz pierwszy brałem udział w IBC, dałem mu do posłuchania swoje nagrania. Miał bardzo szczere, nieraz krytyczne podejście do mojej twórczości, takie podejście z jego strony bardzo mi się podobało i motywowało do pracy. Wybrał pięć utworów, które szczególnie przypadły mu do gustu, zapytał czy mam coś jeszcze. Przez kolejnych osiem miesięcy pisałem i dopracowywałem następnych siedem kawałków, które złożyły się na płytę „Don’t Call No Ambulance”. W sumie praca nad tym wydawnictwem pochłonęła 18 miesięcy. Tym bardziej cieszę się, że album spotkał się z tak dobrym przyjęciem.

Lubię różne gatunki muzyczne. Zaczynałem od bluesa, jednak nie należę do artystów, którzy cały czas brzmią tak samo i kurczowo trzymają się jednej stylistyki. Kiedy piszę własne utwory, staram się znaleźć własne brzmienie, próbować sił w różnorodnych gatunkach.

Wspominał, że to wspaniała impreza. Oglądałem też koncerty amerykańskich wykonawców z poprzednich lat. Strasznie się cieszę, że będę mógł zagrać na tym festiwalu. Poznawanie nowych miejsc, odkrywanie jak żyją inni ludzie, w jakim języku mówią, jakie potrawy jedzą –  to jedna z najfajniejszych rzeczy związanych z koncertowaniem.

Ma się naprawdę świetnie. Funkcjonuje tutaj mnóstwo klubów, organizowanych jest wiele festiwali. To świetne miejsce na zorganizowanie trasy koncertowej. Możesz zrobić dwutygodniową trasę po Florydzie i na pewno nie zagrasz dwa razy w tym samym miejscu. Naprawdę świetna scena.